مقالات

♦️کاربرد «بند غیرقابل انتقال بودن حقوق و تعهدات» در قراردادهای بین‌المللی♦️

✅️در بسیاری از قراردادهای تجاری بین‌المللی، یکی از خطرهای بالقوه، این است که طرف قرارداد، حقوق یا تعهداتش را به شخص ثالث منتقل کند—بدون اطلاع یا رضایت طرف مقابل. این موضوع می‌تواند به‌ویژه در قراردادهایی مثل تأمین کالا، نمایندگی، مشارکت یا حتی خدمات مشاوره‌ای، تبعات جدی داشته باشد.
اینجاست که بند Non-Assignment یا Non-Transferability اهمیت پیدا می‌کند.

این بند چه کاری می‌کند؟

به‌صورت خلاصه، تعیین می‌کند که هیچ‌یک از طرفین، بدون رضایت کتبی طرف مقابل، نمی‌توانند قرارداد، یا بخشی از حقوق و تعهداتشان را به دیگری واگذار کنند.

چرا این بند مهم است؟

۱. حفظ کیفیت اجرا: فرض کنید با یک شرکت خاص قرارداد بسته‌اید به خاطر تجربه یا تخصصش؛ حالا اگر آن شرکت اجرای قرارداد را بسپارد به یک پیمانکار گمنام، اعتبار قرارداد زیر سوال می‌رود.
2. ریسک‌های حقوقی: اگر طرف قرارداد شما، بدون اطلاع شما، قرارداد را منتقل کند، ممکن است با یک شخص ثالثی طرف شوید که توان اجرای تعهدات را ندارد یا حتی تحت تحریم باشد (بدون اینکه خودتان بدانید).
3. اثر در دعاوی: در بسیاری از نظام‌های حقوقی، اگر این بند به‌صراحت نباشد، طرف مقابل ممکن است استدلال کند که واگذاری ضمنی مجاز بوده—و این‌جاست که پرونده‌ها پیچیده می‌شوند.

نکته حقوقی:

در قراردادهای بین‌المللی، فقط گفتن اینکه "این قرارداد غیرقابل واگذاری است" کافی نیست. بهتر است اضافه شود: “This Agreement and any of the rights or obligations hereunder shall not be assigned, delegated, or transferred by either party without the prior written consent of the other party.”